De Stichting Run033 uit Amersfoort, een platform door, voor en van hardlopers in het 033-gebied, stond zaterdag garant voor een wedstrijd over naar keuze 100 mijl of 100 kilometer. De deelnemers liepen ronden van telkens 3.704 kilometer om op de vereiste afstanden te komen.

Janneke Cazemier uit Warfum was een van de vijf deelneemsters aan de 100 kilometer. Zij legde deze afstand af in 12.56.13 uur een werd tussen veel jongere concurrentes verdienstelijk derde. Ze verbeterde bovendien het clubrecord op deze afstand bij de vrouwen 60. Haar laatste 100 kilometer liep ze op 12 november 2006 in Deventer. Een prestatie van formaat!

Lees hieronder haar verslag.

Foto`s Harrie in `t Veld en Janneke Cazemier

HOHO 100 Amersfoort, de 100 km , hoe ik mezelf verbaasde

Zaterdag 27 januari was het zover, de 100 km in Amersfoort stond op het programma.

Al maanden terug had ik me opgegeven samen met Eddy Hedemann, een ultra loper waar ik veel mee loop, het meest samen met Artemis lid Gerik Mik. Eddy heeft een progressieve oogziekte, zijn toekomst is dat hij binnen niet al te lange tijd blind kan worden, dit kan met een jaar, maar kan ook nog een paar jaar duren. Hij had mij meegevraagd voor deze loop. Lopen doen Eddy en ik veel samen en ook dikwijls met Gerik erbij. Het lopen is dan lange afstanden 50 kilometer of meer tot 100 mijl (=160Km), het tempo is een stevige wandelpas.

Hoe dichter het bij 27 januari kwam, hoe meer ik vernam dat Eddy er een mooie tijd neer wilde zetten en mijn begeleiding tijdens de loop niet zo zeer nodig had. De 100 km en ook de 100 mijl die ook georganiseerd werd, bestond uit rondjes van 3.75 kilmeter en het was een verhard en verlicht parcours.

Mijn insteek was,  dat ik Eddy door het donker heen zou loodsen, want dit is voor hem het lastigst.

In december 2023 had ik best veel wedstrijden gelopen, maar niet verder dan de marathon afstand, wel had ik met Gerik nog een drietal 80 kilometer loopjes gewandeld.

In januari had ik nog een halve marathon en een hele marathon op het programma staan. Door sneeuwval en bevriezingen had ik de marathon geskipt uit mijn agenda en mijn trainingsloopjes schoten er ook wat  bij in. Van loopjes van 6 0f 7 km per keer red je het niet mee om een 100 km loop een beetje fatsoenlijk te lopen.

Hevige twijfel deze week waarom ga ik dit doen? Mijn ultraleven had ik toch vaarwel gezegd?  De limiet was 20 uur, je mocht tot zondagochtend 6:30 uur binnen komen. Ook al zou ik de 100 kilometer wandelend afleggen zou ik de limiet nog halen. Maar wilde ik dit in zo’n wedstrijd?

Aangekomen in Amersfoort kon je, je eigen verzorgingspost inrichten op de atletiekbaan, dit was helemaal uit mijn systeem. Stoeltje gepakt en mijn tas erboven op gezet. Stom dat ik dit niet beter had voorbereid. Het is wat het is.

Om vijf over half elf was de start. Ik begon in mijn marathon tempo te lopen, in mijn hoofd zat 27 rondjes van 3,75 kilometer, dit is psychologisch beter dan dat je met een 100 kilometer wedstrijd bezig bent.

De eerste 42 kilometer, dus de marathon afstand,  liep ik in 4:48 dit is zo ongeveer mijn tijd op de afgelopen marathons, de tweede 42 kilometer liep ik in een tijd van even over de tien uur. Er resteerde nog 17 kilometer om de 101 km te voltooien.

Ik verbaasde mezelf tijdens de race dat ik steeds in hardlooptempo de rondes kon volbrengen, iedere ronde ging over de atletiekbaan, als je deze opliep was er een algemene verzorgingspost, waar van alles te verkrijgen was. Ik nam iedere ronde wat te drinken en te eten, wandelde vervolgens 100 meter naar mijn stoel met mijn tas erop. Kon hier het afval kwijt en vervolgde mijn ronde weer in hardloop tempo. Vervolgens ging de ronde over fietspaden, langs het mooie park Schothorst en door een laan met bomen. Leuk afwisselend waar iedere ronde wel wat nieuws was te kijken. Door het mooie weer, wel koud overigens, was het erg druk op de fietspaden. Dit was wel een nadeel.

De andere deelneemsters konden allemaal mijn dochters zijn qua leeftijd. In het begin werd er weinig gezegd tegen mij, ik dacht, een nieuwe generatie ultraloopsters is opgestaan. Wat doe ik hier ook. Naarmate het tempo van deze deelneemsters, maar ook van de heren deelnemers afzakte en ik per ronde ze inhaalde, natuurlijk niet alle deelnemers, werd ik aangemoedigd en dwong ik als “oudje” respect af.  Inmiddels waren er wat oudere ultralopers die een kijkje kwamen nemen op de baan. Ultralopers waar ik 20 jaar geleden ook mee liep. Leuk om kort een woordje met ze te wisselen.  Ik zei dapper, ik doe het rustig aan en kan tot half zeven zondagochtend binnen komen en om acht uur gaat pas mijn trein. “Dit ga jij niet doen” werd er gezegd. Toen ik de speaker na 75 km hoorde zeggen dat ik derde lag, dacht ik nu ga ik ervoor.

Hardlopend, met wel stijve bovenbenen vervolgde ik mijn rondes. De pijn is voor even en de roem voor altijd. Met deze pijn in mijn benen kan ik goed omgaan door jaren lang ervaring. De ene laatste ronde belde ik even met het thuisfront en verloor wat tijd. De laatste ronde moest ik nog even een stapje extra om binnen de 13 uur te finishen, 12:56:13 hoort toch anders als 13:01:00 haha. Derde gefinisht met een mooie herinnering en een envelopje. Trots dat ik mijn gevoel van jaren geleden hoe ik de ultra’s liep nog niet ben verloren en mijn lichaam dit nog aan kan. Voor herhaling vatbaar? Nee, laat ik het maar houden bij de marathon afstand en nog in maart een uitstapje naar de 60 van Texel.